Poradnik pielęgnacji ran przewlekłych - III wydanie

Trzecie, zaktualizowane i poszerzone wydanie "Poradnika Pielęgnacji Ran Przewlekłych". 

Informacje o książce:

Autor: Elżbieta Szkiler
Liczba stron: 160
Przedmowa: Dr Anna Sobieszek Kundro, mgr Irena Samson
Data wydania: 31 grudnia 2014, wydanie III
SPIS treść w formacie PDF -->






O KSIĄŻCE:
Leczenie ran to skomplikowany proces, który przebiega w trzech zasadniczych fazach. Fazy te poprzedza uraz, który prowadzi do zranienia – czyli przerwania ciągłości skóry. Po urazie organizm dąży do hemostazy – czyli stanu równowagi.
Rany to powszechny uraz, z którym człowiek często ma do czynienia. I chociaż każdy doświadcza regularnie drobnych otarć czy płytkich nacięć naskórka, jednak najwięcej bólu i trudności w zagojeniu sprawiają rozległe i głębokie oraz przewlekłe rany. W takich przypadkach potrzebna jest szczególna wiedza i właściwe postępowanie, aby skrócić proces gojenia i oszczędzić choremu cierpień.
Nowa koncepcja leczenia ran została stworzona przede wszystkim z myślą o chorych. Proces gojenia może trwać dłuższy czas, jest bolesny i często ogranicza sprawność ruchową i jakość życia. Uciążliwe objawy towarzyszące i ewentualne powikłania występujące podczas gojenia się rany bywają przyczyną pogorszenia stanu psychicznego chorego i osłabienia motywacji do powrotu do zdrowia. Z tego powodu nowoczesne opatrunki mają na celu skrócenie czasu leczenia, niesienie ulgi i polepszenie ogólnej kondycji chorego.
Popularyzowanie nowoczesnego leczenia oraz zorganizowanie opieki na pacjentami z przewlekłymi ranami to główne cele powstałego w 2005 roku Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR). W tej dziedzinie medycyny w rażący sposób odstajemy od reszty Europy, ale podejmując właściwe kroki, stosunkowo szybko możemy to zmienić. Leczenie ran prowadzone zgodnie z najnowszą wiedzą medyczną może przynosić także korzyści ekonomiczne.
Aby wszyscy zrozumieli, jakie korzyści niesie ze sobą stosowanie tak nowoczesnego leczenia, konieczna jest jednak zmiana metod terapii, propagowanie wśród lekarzy i personelu medycznego wiedzy na temat diagnozowania przyczyn powstawania ran i nowoczesnego ich leczenia, a także edukacja samych pacjentów i ich rodzin.
Opatrunki przyspieszają leczenie ran, wymaga to jednak wprowadzenia określonych standardów. Aktywnie wspomagają proces leczenia przez oczyszczanie rany, tworzą wilgotne środowisko sprzyjające gojeniu. Muszą być odpowiednio chłonne, przepuszczać gazy gromadzące się w ranie, nie podrażniać, nie uczulać, reagować pozytywnie w zetknięciu z innymi substancjami stosowanymi w miejscowym leczeniu ran. Mają być także przyjazne dla rany, czyli nie uszkadzać odnawiających się tkanek podczas zdejmowania opatrunku. Na rynku jest wiele opatrunków, a każdy z nich jest odpowiednio dobierany do etapu leczenia rany. Dlatego tylko nowoczesna wiedza, poparta codzienną praktyką w ich stosowaniu, może dać pożądane efekty.
W przypadku ran trudno gojących się – przewlekłych, na dużych powierzchniach lub ran głębokich, a także tych, które powstały w wyniku wypadków, operacji chirurgicznych, chorób prowadzących do uszkodzeń ciała, itp., nie należy liczyć na samoistne wyleczenie i nie można polegać wyłącznie na podstawowych, rutynowych działaniach, często ograniczających się do przykrycia zranionej powierzchni. Błąd w sztuce pociąga za sobą dodatkowe cierpienia i komplikacje, np. zakażenia. Zdarza się, że przy niewłaściwej pielęgnacji obłożnie chorego – odleżyny, które ulegają zakażeniu, mogą być bezpośrednią przyczyną zgonu.
Holistyczne podejście w leczeniu ran powinno uwzględniać ocenę ogólnego stanu zdrowia pacjenta, obszaru lokalizacji rany, łożyska rany, etapu gojenia i wreszcie symptomów towarzyszących.
W Polsce problem polega na dużym przywiązaniu lekarzy i pielęgniarek do tradycyjnego modelu leczenia ran, polegającego na stosowaniu gazy i przymoczków. Istnieje wiele dowodów na to, że taka terapia opóźnia gojenie rany, np. dochodzi do niszczenia nowo powstałych komórek, kiedy gaza przyschnie do rany i jest od niej odrywana podczas zmiany opatrunku. Konieczność częstych zmian opatrunków gazowych sprzyja infekcji i opóźnia proces gojenia rany.
Niniejszy poradnik przedstawia różnorodność wieloletnich doświadczeń opatrywania ran u chorych w opiece środowiskowej – domowej praktyki pielęgniarskiej nad chorym zrezygnowanym, cierpiącym, izolowanym, bezradnym. Każdy kto zechce skorzystać z tego kompendium, znajdzie dla siebie i swojego podopiecznego, chorego rozwiązanie.
Leczenie ran jest trudnym procesem i wymaga konsultacji lekarza. To lekarz powinien zlecić pacjentowi odpowiednie opatrunki, dostosowane do stanu rany i fazy leczenia. Współpraca pacjenta z lekarzem daje szansę, nawet w trudnych przypadkach, na doprowadzenie do pomyślnego zakończenia leczenia i wygojenia rany. Pielęgniarki specjalistki, po ukończonym Kursie Specjalistycznym, jak i specjalistki w dziedzinie opieki długoterminowej, posiadają olbrzymią wiedzę na temat nowoczesnego leczenia ran.
Poradnik ten, napisany ręką praktyka – pielęgniarki, która na przełomie swojej wieloletniej pracy zawodowej stosowała wiele metod leczenia, to nie tylko wyzwanie – to coś o wiele więcej. Jest to ABC wiedzy, bardzo przydatnej każdej pielęgniarce i wszystkim tym, którzy na co dzień borykają się z problematyką leczenia ran przewlekłych. Zachęcam do lektury poradnika, który będzie nieocenionym wsparciem w codziennej praktyce i pomoże wiele zmienić w ocenie pielęgnacji i metod leczenia ran, często uznawanych jako nieuleczalne.
Gorąco zachęcam także do podjęcia wspólnych merytorycznych dyskusji i wymiany doświadczeń.

mgr Irena Samson
Konsultant Wojewódzki ds. Pielęgniarstwa Przewlekle Chorych i Niepełnosprawnych
Członek Zarządu Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran





„Poradnik Pielęgnacji Ran Przewlekłych” to długo oczekiwana pozycja popularno-naukowa na naszym rynku. Praktyka zawodowa Autorki pozwoliła na zebranie niezbędnych informacji, które są potrzebne do opieki nad pacjentem z raną przewlekłą.
Jestem pewna, że będzie to dobra lektura dla rodzin, pielęgniarek i lekarzy zajmujących się tym problemem. W pigułce zostały tu przedstawione zarówno wiedza z zakresu etiopatogenezy ran przewlekłych, jak i informacje o preparatach i opatrunkach mogących pomóc w pielęgnacji i leczeniu rany.
Należy również docenić fakt, że Autorka przedstawiła metody uznawane jako kontrowersyjne i nie posiadające badań potwierdzających ich skuteczność, a które można wykorzystać w pielęgnacji rany.
Elżbieta Szkiler w poradniku podaje autorskie metody pielęgnacji ran do dyskusji, zachęcając do merytorycznej rozmowy na temat ich działania i efektów leczenia.

Dr n. med. Anna Sobieszek-Kundro
Członek Zarządu Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran





Od Autorki:
Pielęgniarka może decydować o sposobie zabezpieczenia ran. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia w zakres takiej opieki wchodzą rany do III°, jednakże w praktyce często musimy podejmować decyzje również o metodzie zaopatrywania ran IV° i V°, którymi zajmujemy się w domu chorego. Część środowiska lekarsko-pielęgniarskiego przyjmuje i stosuje zalecenia Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran w zakresie nowoczesnej pielęgnacji ran przewlekłych. Wiedza zdobyta przed kilkunastu laty, jak w każdej innej dziedzinie medycyny, zmienia się pod wpływem badań, zdobyczy technicznych i doświadczenia. My staramy się wprowadzić te nowości do codziennej praktyki. Zmieniło się także w ciągu wielu lat ogólne podejście do chorych z ranami. Chorzy Ci wymagają kompleksowej opieki pielęgniarskiej, obejmującej nie tylko zmianę opatrunków, ale także ułożenia właściwej diety, usprawniania ruchowego oraz często wsparcia psychicznego.
W tej publikacji spróbuję usystematyzować zdobytą wiedzę i podać wszystkie znane mi obecnie sposoby zaopatrzenia ran. Chcę Państwu ułatwić prawidłowe zabezpieczenie ran w środowisku domowym. Biorę zawsze pod uwagę doświadczenia i preferencje chorych, ich zasoby finansowe oraz dostępność opatrunku na rynku. Mam nadzieję, że tą publikacją uda mi się pomóc Państwu w pielęgnacji tak szczególnego pacjenta, jakim jest chory z raną przewlekłą.
Lekarz, od którego uczyłam się leczenia ran, a było to 8 lat temu, na moje pytanie, co mogę położyć na ranę, gdy okazało się, że pacjentka jest uczulona na dostępne preparaty srebra – odpowiedział – „myśl i szukaj”. Od sześciu lat pracujemy wspólnie z koleżanką i przedstawiam dziś Państwu efekty naszych poszukiwań i doświadczeń.
Wszystkim, którzy skorzystają z mojego poradnika dla dobra pacjentów, życzę pracy pełnej dobrych rezultatów, satysfakcji i zadowolenia z osiąganych efektów.
„Pamiętajmy, że Wszyscy, którzy pochylają się nad pacjentem z raną przewlekłą zdają egzamin z człowieczeństwa” – autor nieznany.

Elżbieta Szkiler

Elżbieta Halina Szkiler – pielęgniarka, absolwentka Liceum Medycznego w Sztumie. W 2013 roku ukończyła studia pomostowe, a w 2014 roku w indywidualnym toku nauczania uzyskała tytuł magistra. W latach 1977–1999 pracowała w szpitalu, a następnie w poradni dziecięcej, później w Stowarzyszeniu Lazarus. Od 2000 roku zajmuje się leczeniem ran przewlekłych w warunkach domowych. Trzy lata później rozpoczęła świadczenie usług pielęgniarskich. Przez 7 lat wspólniczka Grupowej Praktyki Pielęgniarskiej „Homini” w Elblągu. Swoją działalność prowadzi w ramach kontraktu z NFZ w zakresie Pielęgniarskiej Opieki Długoterminowej Domowej. Ukończyła liczne kursy, w tym: pielęgniarstwa rodzinnego, podstaw opieki paliatywnej, podstaw rehabilitacji chorych, leczenia ran oraz specjalizację Pielęgniarstwa Opieki Długoterminowej. Wiceprezes Stowarzyszenia Opieki Paliatywno-Hospicyjnej i Długotrwale Unieruchomionych „Pomocna Dłoń” w Braniewie. Członek Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran.

Elżbieta Szkiler w swojej codziennej praktyce udziela porad pielęgniarskich w gabinecie i w domu chorego, służy wiedzą, pomocą i radą pacjentom w swoim regionie. Oferuje profesjonalny dobór opatrunku na ranę przewlekłą, edukację z zakresu pielęgnacji i żywienia przewlekle chorych, światłoterapię i koloroterapię oraz szeroki zakres zabiegów pielęgniarskich.